top of page
Unknown Track - Unknown Artist
00:0000:00
DJing
Turntablizm to sztuka prezentowana przez osoby zwany DJami, polegająca na posługiwaniu się gramofonem poprzez tworzenie scratchy, czy beat jugglingów na płycie winylowej. Jednym z pierwszych DJów jest DJ Kool Herc, który wydzielił tak zwane "breaki" (części utworów skupiające się na samym bicie), jako oddzielne formy muzyki hip-hop. Wraz z rozwojem muzycznych technik, DJe Grandmaster Flowers, Grandmaster Flash, Grand Wizard Theodore i Grandmaster Caz poczynili dalsze innowacje m.in. poprzez wprowadzenie skreczy
MCing
Rapowanie (znane też jako emceeing, MCing, lub po prostu rymowanie) to "wypowiadanie lub rytmiczne recytowanie rymujących się słów przy mocnym akompaniamencie".
Graffiti
Graffiti jest uznawany za ekspresję wizualną tej muzyki hip-hop, tak jak B-boying. Jego powszechne tworzenie wywodzi się z lat sześćdziesiątych XX w., kiedy to gangi takie jak Savage Skulls, La Familia czy Savage Nomads stosowały go do oznaczania swojego terytorium.
B-boying
B-boying to rodzaj tańca wymyślony przez członków kultury hip-hop, wymagający dobrych predyspozycji fizycznych, kondycji oraz wysokiego poczucia rytmu. Osoba tańcząca breakdance to b-boy/biboj (mężczyzna) lub b-girl/bigerl (kobieta). Jest to skrót od słowa break-boy/breakdance-boy. Występują w nim tak zwane "bitwy" (ang. battles, w slangu polskim batelki) polegające na publicznym pokazywaniu swoich tanecznych zdolności w celu ukazania swojej wyższości nad przeciwnikiem.
Korzenie rapu
Rap wywodzi się z kontynentu afrykańskiego. W tamtych wioskach zawsze istniał człowiek, który opowiadał o historii plemienia lecz nie była to zwykła opowieść a "śpiew". Słowa wypowiadane były w rytm bębnów i klaskania współplemieńców. Tutaj właśnie mamy do czynienia z prawdziwymi korzeniami rapu, który edukował dzięki przekazywanej historii a jednocześnie bawił mieszkańców i dostarczał im rozrywki.
Ten styl oczywiście nijak ma się do teraźniejszości a początek "współczesnego" rapu wywodzi się z początku lat 70, powstawał w środowisku Bronxu. Umożliwiał on buntowniczej młodzieży przedstawianie swojego punktu widzenia na świat. Rap kojarzony był z muzyką ulicy ponieważ to tam powstawał. Prawdziwy początek współczesnego rapu to wejście tej muzyki do klubów na Bronxie Początki tego stylu to język typowo opisowy jednak wraz z biegiem czasu zaczął przekształcać się on w styl wulgarny. Zauważyłeś chyba, że nie trzeba być zbyt wybitnym w językach obcych by zrozumieć sens takiej piosenki przesączonej wulgaryzmem. Dzięki takiemu rozwojowi wydarzeń taka muzyka stawała się coraz bardziej znienawidzona przez "normalnych" ludzi, rodziców i władze.
Doprowadziło to do absurdalnego zakazu sprzedaży płyt osobom nieletnim a jak to w życiu bywa, zakazany owoc smakował jeszcze lepiej więc przemysł bardzo szybko się rozrastał i ewaluował w niewyobrażalnym tempie. W końcu przyszedł czas, że teksty zaczęły wykraczać poza gangsterski półświatek i właśnie tak muzyka rapowa zyskała uznanie i szacunek u wielu ludzi zarówno w stanach jak i europie.MCing
Rapowanie (znane też jako emceeing, MCing, lub po prostu rymowanie) to "wypowiadanie lub rytmiczne recytowanie rymujących się słów przy mocnym akompaniamencie".
Hip-Hop w USA
Powstał w początkach lat 70. XX wieku w ubogich dzielnicach wielkich amerykańskich miast zamieszkiwanych przez czarnych. Bieda, bezrobocie i przestępczość panujące na ulicach gett powodowały frustrację, poczucie wykluczenia i sprzeciw wobec systemu i supremacji białych Amerykanów. Na tym podłożu wyrastały postulaty i aspiracje czarnej młodzieży, która stworzyła i rozpowszechniła kulturę hip-hop.
Można wymienić następujące fazy rozwoju amerykańskiego rapu: wczesne proste utwory i naiwne rymy, rymowane zapowiedzi i komentarze podczas dyskotek na początku lat 80., gangsta rap pod koniec dekady i trwająca do chwili obecnej wybujała komercja.
Po nawiązaniu przez hip-hop lat 80. zeszłego wieku do poglądów Malcolma X, jego politycznym obliczem stała się nacjonalistyczna wersja islamu połączona z wątkami antykapitalistycznymi, bliskimi krytyce społecznej znanej z ideologii radykalnej lewicy.
Po kilku latach dominacji rapu polityczno-religijnego pojawił się inny nurt tej muzyki, tzw. gangsta rap. Sprzeciw wobec aparatu represywnego państwa przeistoczył się w nim w otwartą nienawiść do policji; etos człowieka z getta walczącego o własną godność zastąpił wzorzec jednostki żyjącej poza prawem, a zamiast postulatów przebudowy społeczeństwa pojawił się nacisk na indywidualny sukces finansowy połączony z eksponowaniem jego zewnętrznych atrybutów: kosztownej biżuterii, drogich samochodów i towarzystwa luksusowych kobiet. Gangsta-rap związany był mocno z subkulturą młodzieżowych gangów rywalizujących ze sobą o strefy wpływów w czarnych gettach.
W następnych latach hip-hop stawał się coraz bardziej popularny, otwierały się przed nim podwoje rozgłośni radiowych i stacji telewizyjnych. Telewizja MTV, początkowo w ogóle niechętna czarnym, wkrótce zaczęła puszczać ich muzykę, po czym stała się nawet wzorem politycznej poprawności (political correctness). Rap w USA przestał ograniczać się wyłącznie do czarnej publiczności, zaczął zdobywać popularność również wśród innych grup etnicznych, zwłaszcza tych dotkniętych społeczną marginalizacją – początkowo Latynosów, potem także białych.
Raperzy
Pionierem Hip-Hop’u był Afrika Bambaataa, w czołówce znaleźli się również Chief Rocker Busy Bee, Grandmaster Flash and the Furious Four, Grand Wizard Theodore ad the Fantastic Romantic Five, Funky Four Plus One More, Crash Crew, Master Don Committee Długo mówiono jak NY zaczął zapodziewać koneksje z muzyka funk w tamtym okresie. Zapisał, że ustanowione rockowe akta robiące rodzajowe brzmienie dyskotekowych melodii, znalazły swoje miejsce w radiu czarnych, czego artyści jak Rod Stewart czy Rolling Stones byli dobrymi przykładami. W miedzy czasie czarni artyści jak: James Brown czy George Clinton byli dużą częścią artystów nie słyszanych na liniach. Nawet ewangelia – sentymentalne disco definiowana tak była przez “Philly sound” znalazło to swoje zagubione uzasadnienie. Poprzez stereotypy , opisywano podmiejskie białe dzieciaki w długich włosach wyjące haniebne slogany: “disco ssie?”. Hip-Hop był bezpośrednią odezwą i pomału poił zeuropanizowaną muzykę disco i przenikał na dalej. W okresie początkowego rozwoju hip-hop’u, muzyka House rozwijała się pośród “braci” w Chicago, muzyka GoGo wynurzyła się pośród braci ze stanu Waszyngton i czarnych kumpli z Kalifornii, wzorowała się w sumie na muzyce funk.
Wszystko to było odezwą przeciw muzyce disco. We wczesnych latach hip-hop’u istniały składy break dance’owe, które skupiały między innymi byłych członków gangów. Jedną z takich grup była Bambataa’s Universal Zulu. Scena rosła, a imprezy blokowe stały się bardzo popularne. To było interesujące, gdy grała muzyka a kabriolety wypełnione były “materiałem nie do grania”: James Brown, Sly & Family Stone, Gill Scott Heron i inni artysci. Od tego czasu młodsze pokolenia zaczynały budować nowe tradycje na podstawie starszych. Łamane takty stawały się coraz popularniejsze, a MC, aby uatrakcyjnić imprezy organizowali podczas swoich występów, pokazy tańca, reszta uczestników stała i słuchała raperów.
Raperzy poszukiwali rymów pokazujących ich indywidualność, przenikliwość i zręczność łączenia. Definicją jednego ze styli rymowania była zdolność wchodzenia rymów w bit, używanie prostych metafor i czyste brzmienie. We wczesnych czasach raperzy potrafili bez przerwy, godzinami stać za mikrofonem. Na początku raperzy pisali rymy na kartkach i popisywali się na jam’ach, to było jednak głównym grzechem. Początkujący raperzy dawali krótkie i proste rymy. Później jednak coraz bardziej urozmaicali je i wykorzystywali coraz to dojrzalsze słowa i metafory. Większość MC obliczało ilość rymów w wersach, to pozostało do dziś.
Wcześni raperzy potrafili przedstawiać smutki w korzystnym świetle. Pionierem-raperem był również Melle-Mel, który spędzał dużo czasu poświęcając nad doskonaleniem sowich rymów. Wróćmy teraz do lat 70tych i do początków lat 80tych, kiedy artyści nie nagrywali po 2 piosenki, albo po jednej i spędzali całą noc nad mikrofonem ze sowimi kumplami, którzy przysłuchiwali się i przypatrywali uważnie. Niektóre z tych grup zaczynały tylko od mikrofonów i dwóch tarczy obrotowych.
Przedstawiona powyżej historia Hip-hopu od jego początku do lat 80tych miała wielkie znaczenie dla Hip-Hop’u w dzisiejszych czasach. Pierwsze rapowe nagrania stały się inspiracją dla wielu młodych ludzi, którzy próbowali i nadal próbują tego rzemiosła. Hip-Hop’owy rynek rozwinął się najpierw tam gdzie stało się to w pewnym sensie ucieczką od getta a później w Europie gdzie rozwija się do dziś i oby tak dalej…
Taniec
Taniec breakdance z prywatek Bronksu i Harlemu wyrósł na kolejny ważny składnik kultury hiphopu. Wyłonił się on dzięki wprowadzeniu przez DJa Herca techniki wydłużania za pomocą dwóch egzemplarzy tej samej płyty tzw. break, czyli fragmentu utworu z bogatą linią perkusyjną stanowiącego swego radzaju chwilowe “złamanie” stałej rytmiki utworu. Rozpoczęcie przez DJa zapętlenia break’a było jednoczesnym sygnałem dla b-boys i b-girls by rozpoczęli swój taniec. Tancerze przykuwają uwagę płynnymi ruchami, gimnastyczną sprawnością i figurami akrobatycznymi. Widowiskowości dodaje niewielka powierzchnia, na której realizowane bywają najbardziej nawet skomplikowane układy. Mieszanka różnorodnych wpływów kulturowych wzbogacała breakdance o nowe kroki i triki.
Graffiti
Innym rodzajem hiphopowej aktywności jest malowanie, pisanie po murach bloków, kamienic, budynków publicznych ,stacjach metra i po wagonach pociągów. Przeważnie odbywa się to bez wiedzy właściciela malowanego obiektu pod osłoną nocy, a więc przez “establishment” uznawane jest za przejaw wandalizmu. Dzieło zostaje zamalowane na polecenie właściciela budynku i znika bezpowrotnie, chyba, że zostało sfotografowane i opublikowane. Czasem odbywają się tzw. jamy (czyt. dżemy), czyli imprezy okolicznościowe, podczas których ściany są legalnie malowane przez graficiarzy.
bottom of page